Zbierał Słoń słoneczniki,
kwiatki dla Słoniowej, własnej żony,
dla której dawno stracił głowę.
- Ach, jakie piękne, proszę, proszę!
Poci±gał tr±b±, czyli nosem.

Słonecznik głowę ma okr±gł±.
Słoń stracił głowę razem z tr±b±.

A że j± stracił tak na niby,
bez głowy bardzo był szczęśliwy.

- Gdy jej przyniosę słoneczniki,
pewno ucieszy się wybrana,
bo będzie miała dużo kwiatów,
bukiet wielkości kopy siana!
Owin±ł tr±b± to naręcze,
bo słonie nic nie nosz± w ręce.

Z daleka woła:
- Miła, popatrz, co dzisiaj ci przynoszę!

I poszły sobie w daleki świat,
W dalek± drogę, w wesoły świat.
Hej, świeci słońce, wieje wiatr,
A one id± w świat, hej!

Cztery słonie, zielone słonie.
Każdy kokardkę ma na ogonie.
Ten pyzaty, ten smarkaty,
Kochaj± się jak wariaty.

Płyn± przez morza cztery słonie,
Małe, wesołe, zielone słonie.
Oj, gwałtu rety, jeden tonie!
Smarkaty tonie!

Na pomoc biegn± mu wszystkie wnet,
Za tr±bę ci±gn± go i za grzbiet.
I wyci±gnęły z wody go,
Więc strasznie rade s±!

Cztery słonie, zielone słonie.
Każdy kokardkę ma na ogonie.
Ten pyzaty, ten smarkaty,
Kochaj± się jak wariaty.